حسین(ع)، اباعبدالله است؛ حسین، پدر بندگان خداست؛ هرکه حسین ندارد، بابا ندارد؛ هرکه حسینی نیست، یتیم و نگونبخت است... «ادامه مطلب»...
حسین(ع)، اباعبدالله است؛ حسین، پدر بندگان خداست؛ هرکه حسین ندارد، بابا ندارد؛ هرکه حسینی نیست، یتیم و نگونبخت است... «ادامه مطلب»...
اگر شهید نشویم، می میریم! تلف می شویم! نیست و نابود و پوچ و بی ارزش می گردیم!!... «ادامه مطلب»...
در این حجم عظیم ناملایمات و دردها و رنجهای غریب و آشنا؛ در این موج دهشتناک غصه های بی حد و حصر؛ در این روزهای تلخ بی قراری و سالیان کشندهٔ دوری و صبوری٬ سر به سجده های سجادوار بگذار و ذکر العجل العجل سر گیر و فریادرس عالم و آدم را از خداوند کریم٬ طلب کن... «ادامه مطلب»...
کهف الحسین(ع)، فرارگاه آنان است که در «فِرُّوا إِلَى الله» به «فِرُّوا إِلَى ثارالله» رسیده اند و در مسیر منا از من گذشتند و در مصیر فطرت به عبودیت رسیدند و حقیقت کعبه را در کربلا یافتند و تاج مقدس حاجیان عاشورایی بر سر نهادند... «ادامه مطلب»...
آتش در محاق، شعله ای است زیر خاکستر که در بزنگاههای زندگی انسان، سر بر می آورد و تبدیل به آتشفشانی از تباهی و ویرانی می گردد. آتشی که انحراف را چون موری سیاه در شبی سیاه بر سنگی سیاه، میان وجودِ حاملِ خویش، نگاه میدارد و او را یکباره در سیاهی نحس و وحشتناک حرارت سوزناک خود فرو می کشد. اخگری که به جرقه لقمه ای حرام، در درون آدمی پدید آمده و تبدیل به آتشی بزرگ و هیولایی هولناک می شود... «ادامه مطلب»...