راه مقدس

ما در یک سفر عظیم قرار داریم. سفری که از ازل آغاز شده است و تا ابد ادامه خواهد داشت... «ادامه مطلب»...

قطار مقدس

ما در یک سفر عظیم قرار داریم. سفری که از ازل آغاز شده است و تا ابد ادامه خواهد داشت.

سفری که بستر گسترده زندگی ماست و اتفاقات خوب و بد، و تصمیمات درست و غلطِ ما در آن رقم می خورد.

از آغاز تاریخ، قطارهای بسیاری به حرکت در آمدند، برخی از ریل خارج شدند و برخی آرام آرام، مسافرینشان را از دست دادند و برخی نیز گاه تند و گاه آهسته و پیوسته، به مسیرشان ادامه دادند

اصلا ذات سفر، همین است، فلسفه قطار جز این نیست؛ تلفات دارد، ماندگان و درماندگان به خود می بیند، ریزش ها و رویشها را درک می کند، عده ای پیاده می شوند و عده ای سوار...

فقط آنهایی تا آخر خط می مانند که مسافر مقصد نهایی قطار باشند،

نه آنها که در پی پیاده شدن در ایستگاههای بین راهی هستند

نه آنها که زرق و برق مادی و معنوی راه، چنان مجذوبشان کرده باشد که مقصود غایی را از یاد برده باشند

نه آنها که گاه نیتهاشان دستخوش ریا یا نفاق است؛ اعمالشان توأم جهل یا عناد است؛ گفتارشان تهی از عشق و محبت و عرفان و شناخت است...

نه آنها که هنوز به درک درستی از قرارگاه کمال نرسیده اند و در پس خواسته های نفس خویش، محبوس مانده اند

نه آنها که دانسته یا نادانسته، گرفتار حجابهای ظلمانی صفات رذیله و عادات قبیحه نفس اند

نه آنها که وسیله ها را هدف پنداشته اند و نقطه نهایی رهایی را ادراک ننموده اند

نه آنها که حتی در حجاب عبادات و اذکار و اوراد و آیات، مانده اند، و از پس حجابهای نورانی، غایت و نهایت راه را نمی بینند و از دریافتن مسئولیت سازندگی ناتوانند

نه آنها که از رفتن، صرفا نق زدن را آموخته اند و خستگی را جار و فریاد می زنند

نه آنها که...

قطار مقدس انسان سازی، هیچگاه متوقف نخواهد شد و تا آخرین روز حیات عالم، به حرکتش به سوی قرب إلی الله ادامه خواهد داد

تنها دردمندان حق و تسلیم شدگان حقیقت اند که تا آخرین نفس از قطار ارزشها و آرمانهای اصیل اسلام ناب محمدی(ص) پیاده نشده و نه کاستی های مسلمان نماها را به پای اسلام می نویسند و نه فشارها و سختی های راه، آنها را ناامید و دلسرد می کند و نه فریفته تنقلات این مسیر نورانی می شوند و شکم لحظه هایشان را با غذاهای فرعی سفره تربیت، پر می کنند

اگر قرار باشد، اتفاق مبارکی بیافتد؛ اگر بنا باشد تا طلیعه ظهور را با این چشمان کم سو و کور، درک کنیم؛ اگر نیت این باشد که جان و مال و توان و همه ظرفیتهای ما خرج چیزی شود که امری بالاتر از آن نیست و آن هم امری جز مقدمه سازی ظهور یگانه منجی عالم بشریت نمی تواند باشد، باید همه کوشش و تلاشمان را به این حقیقت محوری معطوف سازیم که جا نمانیم و درجا نزنیم؛ یکباره غربال نشویم و از قطار مقدس «انسان سازی و تربیت نفوس»، که عالی ترین رسالت انبیائی است، پیاده نگردیم، که قافله به پیش خواهد رفت و ما می مانیم و بیابان و تاریکی و هزار راه نرفته و بیراهه!

لینک کوتاه این مطلب:

https://b2n.ir/28568