این سروده را در «ادامه» مشاهده بفرمایید...
دو دستت را به نشانه تسلیم بالا بیاور و سرت را پایین بیانداز و گوش دلت را به کسی بسپر که برای هدایت و تربیتت با تو سر و کله می زند و همه همّ و غمّش آرامش، رشد و پیشرفت توست... «ادامه مطلب»...
روحِ بیمار، کور و زمین گیر است بسان کرم خاکی؛ خاک می خورد و راه خاک می پوید، آرمان و آرزویش خاک است و در خاک طی طریق میکند، حیاتش به خاک وابسته است و عاقبت در خاک فرو میرود و میمیرد؛ از خاک برآمده و در خاک می شود و دیگر هیچ!... «ادامه مطلب»...