راه مقدس

کدام لباس را برگزینیم و چگونه و با چه «سِت» شویم؟... «ادامه مطلب»...

«سِت» شو!

کدام لباس را برگزینیم و چگونه و با چه «سِت» شویم؟...

1) پوشاک و لباس، مقوله ای منحصر به انسان است، و از جمله مسائلی است که انسان همواره در زندگی خود با آن در ارتباط بوده و به عنوان یک نیاز ضروری و جزء جدایی ناپذیر حیات انسانی، به آن نگریسته می‌شود.

لباس دست کم پاسخگوی سه نیاز آدمی است؛ یکی این که او را از سرما و گرما حفظ می‏کند، دیگر این که باعث حفاظت او از آسیبهای طبیعی نظیر خراشیدگی و صدمات پوستی و... می شود و سوم این که به او آراستگی و زیبایی می‏بخشد.

افراد با توجه به سلایق، انگیزه‌ها و فرهنگ و باورهای حاکم بر محیط، در انتخاب شکل، رنگ و جنس لباس مورد علاقه خود اعمال نظر می‌کنند.

امروزه لباس هویت خاصی را از افراد و حتی جامعه نمایان می‌کند. الگوهای مختلف پوشش و مد، ضمن ایجاد شخصیت و تبیین جایگاه فردی، بیانگر سنت‌ها، ارزش‌ها و نوع فرهنگ حاکم بر جوامع هستند. لباس و پوشش با هنجارها و ارزش‌های حاکم بر جوامع گره خورده است و می‌تواند به عنوان یکی از ابزارهای مهم در جهت شناخت فرهنگ و هویت ملی و حتی وقوع تحول در ساختار فرهنگی یک جامعه به کار می‌رود. بسیاری از قدرت‌های استعماری از این حربه برای نفوذ فرهنگی در ملت ها و در نهایت سلطه همه جانبه بر آنها استفاده کرده و می‌کنند.

2) اکثریت مردم جهان و حتی بسیاری از نخبگان، از صنعت فشن و رویدادهای رخ داده در آن و تبعاتی که برای نظام جهانی داشته بی‌خبرند و کمتر کسی می‌داند که این صنعت برای بقای خود به بی‌رحمانه ترین شکل ممکن به استثمار کشورهای فقیر پرداخته و از سوی دیگر با دامن زدن به مصرف‌زدگی انواع معضلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی زیست محیطی را نصیب بشریت کرده است.

طی گزارشی که توسط مکنزی، شرکت مشاور مدیریت جهانی ارائه شده است ارزش صنعت فشن به رقم تقریبی 2.4 تریلیون دلار رسیده است؛ رقمی سرسام آور که نشان دهنده بزرگی این صنعت در عرصه جهانیست.

نکته قابل توجه آن است که حجم بسیار بالایی از این تولیدات انبوه، نه از سر نیاز حقیقی، بلکه به سبب سودآوری هر چه بیشتر کمپانی‌های نامی است. صاحبان این صنعت برای دست‌یابی به این هدف به هر حربه‌ای دست زده و با برند سازی محصولات خود و استفاده از تخصصی‌ترین شیوه‌های تبلیغ به اغواگری در سطح جهان پرداخته و در هر روز، هفته، ماه و سال با به راه اندازی بازی مد و الگوی فست فشن(Fast Fashion) به شتاب دهی سیکل تولید تا فروش پرداخته تا با صرفه جویی در هزینه‌ها و کاهش قیمت‌ها به سود بیشتری دست یابند. متاسفانه در انتهای این چرخش بخش قابل توجهی از این محصولات راهی خاک‌چال‌ها می‌شوند. فقط در کشور بریتانیا، سالیانه بیش از ۳۵۰ هزار تن لباس در خاک‌چال‌ها دفن می‌شود تا چرخ صنعت مُد بچرخد و فرایند ایجاد نیاز کاذب و تولید مازاد نیاز و سود سرسام آور حاصل از آن ادامه داشته باشد.

3) لباس به عنوان وسیله ای که تقریباً به طور دائم در تماس با بدن انسان است می تواند با توجه به اختلاف رنگ، جنس، مدل و اندازه ای که دارد تأثیرات متفاوتی بر سلامت انسان داشته باشد و اگر مطابق با موازین شرع مقدس اسلام و دستورهای معصومین انتخاب شود می تواند به عنوان عاملی درجهت حفظ سلامت انسان واقع گردد.

باتوجه به روایات، پوشاک به دو دسته کلی مناسب و نامناسب تقسیم می شوند و مناسب ترین لباس لباسی است که پاکیزه باشد، رنگ آن سفید باشد، جنس آن پنبه و یا کتان باشد، خوشبو و راحت باشد و آنگونه که از روایات فهمیده می شود معصومین بیشتر به آثار لباس بر سلامت روح توجه داشته اند و آثاری مثبت از جمله خضوع، حلم، مهار نفس سرکش و آراستگی و قرار گرفتن در امان خداوند را در ارتباط با انتخاب لباس مناسب و آثاری منفی همچون کبر و ذلت و اندوهناکی و دشمنی خداوند با انسان را در ارتباط با لباس نامناسب مطرح فرموده اند همچنین تأثیر برخی از ویژگیهای لباس از جمله رنگ، جنس، مدل و اندازه آن تا حدودی برسلامت انسان در علم کلاسیک بررسی و مورد آزمایش قرار گرفته است و ماحصل این آزمایشات نشان دهنده اهمیت گفتار معصومین در چندین قرن پیش است.

با آزمایشاتی که در تأثیر رنگها بر انسان انجام شده مشخص شده است که از میان تمام رنگها، رنگ سفید از اهمیت بیشتری برخوردار است و کاربرد بیشتری درجهت حفظ سلامتی انسان داراست و همچنین پوشاک پنبه ای و کتانی بهترین پوشاک، از نظر سنخیت داشتن با بدن انسان می باشند و لباسهایی که جهت شهرت طلبی و مطابق با امیال نفسانی انتخاب گردد، موجب برانگیختن حسرت افراد و اتلاف عمر و ضایع کردن حق دیگران شده و آنها را به رذایل اخلاقی همچون غرور و خودپسندی و خودنمایی گرفتار خواهد کرد.

برخی از ویژگیهای لباس را که در برخی از روایات به آن اشاره شده است:

*امام علی(ع) فرمود: لباس تمیز غم و ناراحتی را برطرف کرده و برای نماز یک نوع پاکیزگی است. (وسائل، ج ۳، ص ۳۴۶) و امام صادق(ع) فرمود: لباس پاکیزه دشمن را ذلیل می‏نماید. (همان، ص ۳۴۶)

*امام علی(ع) می فرماید: براستی نیکوترین لباس آن لباسی است که تو را با مردم همسان سازد و تو را انگشت نما نکند و زبانهای آنان را از بدگویی تو باز دارد. (غررالحکم، ۱۵۲) و امام صادق(ع) فرمود: برای انسان از نشانه‏ های خفت و خواری همین بس که لباسی بپوشد که به آن مشهور شود. (بحار، ج ۷۸، ص ۲۵۲)

*پیامبر خدا(ص) فرمودند: مردانی را که لباس زنان را می‏پوشند و زنانی که لباس مردان را می‏پوشند از رحمت خدا دور دانست. (سنن ابی داود، ج ۴، ص ۶۰)

*امام علی(ع) می فرماید: همواره حال این امت نیکو خواهد بود تا زمانی که لباس بیگانگان را نپوشند و غذاهای آنان را نخورند و آن زمان که چنین کنند خداوند آن‏ها را ذلیل خواهد کرد. (وسائل، ج ۳، ص ۳۵۶)

*پیامبر خدا(ص) فرمودند: لباس سفید رنگ بپوشید که سبب آرامش و پاکیزگی شماست. (همان، ص ۳۵۵) بنابراین انسانی که از رنگهای روشن و شاد در لباس استفاده می‏کند از آرامش روانی بیشتری برخوردار است.

4) در هر جامعه ‏ای نوع و کیفیت لباس زنان و مردان، علاوه بر آن که تابع شرایط اقتصادی و اجتماعی و اقلیمی آن جامعه است، تابع جهان‏بینی و ارزش‏های حاکم بر فرهنگ آن جامعه نیز می‏باشد.

هر فرد، بسته به این که برای جهان چه معنایی قائل باشد، خود را چگونه موجودی شناسد، چه سرنوشتی برای خود تصور کند و سعادت خود را در چه بداند، و چه درکی از فلسفه وجودی و هدف خلقتش داشته باشد، لباس پوشیدنش تفاوت می‏کند.

انسان مومن متعبد به خوبی می داند که لباس نشانه آدمیت و تشخص یک فرد نیست و انسانها به وسیله تقواست که صاحب کرامت و برتری می شوند:

«یَا بَنِی آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا یُوَارِی سَوْآتِکُمْ وَرِیشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِکَ خَیْرٌ»(اعراف/26) اى فرزندان آدم در حقیقت ما براى شما لباسى فرو فرستادیم که زشتی های شما را پوشیده مى دارد و به شما زیبایی مضاعفی می بخشد و براى شما آراستگی است ولى بهترین جامه، لباس تقوا است؛ و «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ»(حجرات/13) ارجمندترین شما نزد خداوند با تقوا ترین شماست

و به قول سعدی: «تن آدمی شریف است به جان آدمیت؛ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت...»

هر چه آدمی چشمش به حقایق عالم گشوده تر گشته و دلباختگی اش نسبت به دنیا کمتر شود، در همه امور مادی اش به حداقل های زندگی دنیا بسنده می کند و پوشیدنی هایش را نیز بگونه ای انتخاب و مدیریت می نماید که امور چند روزه حیاتش را پیش برده و در ضمن، او را انگشت نمای عرف غالب اجتماعش ننماید.

مومن متعبد را چه کار با مد و مدپرستی! انسان عاقل را چه به تَلَوّن بی پایان دنیای پایان پذیر! بنده خدا را چه سنخیتی با گرویدن به خیل آنها که سرگرم پیروی کورکورانه از صاحبان قدرت و ثروتی هستند که دائما به نیازآفرینی های شیطانی و مدپرستی های نفسانی مشغولند!

بلایی که گاه دامن زندگی های برخی مذهبی ها را هم به خود آلوده کرده است. وساوسی که قطعا از خطوات شیاطین است و اخگری خانمان سوز به ساحت منزه دین!

مذهبی با کلاس و مومن شیک پوش و به روز! افرادی که هم مدعی حرکت بر مدار عبودیت اند و هم از خواسته های نفسانی خویش کوتاه نیامده و آب به آسیاب دشمنان معاد و فلسفه خلقت انسان می ریزند.

در هر جلسه، مجلس، مراسم و مناسبتی چه بپوشم؟! لباس باکلاس این فصل چیست؟! امسال چه رنگی مد است؟! چگونه با همسر یا فرزندم سِت شوم؟! و هزار و یک سوال و چالشی از این دست که خیلی وقتها لحظه های ارزشمند یک انسان مومن را هم به خود درگیر می کند!!!!

و همه این دغدغه های هوس خیز و ابلیس پسند، اکثر اوقات در حالیست که اینگونه افراد، لباسهای پاک و سالم و مناسب شأن و منزلت انسانی خود را به میزان لازم در اختیار دارند، اما باز به بهانه تراشی های واهی به دنبال مد روز و ست شدن هستند و اینگونه خود را عروسک خیمه شب بازی صحنه گردانان نمایش مبتذل سیستم فاسد و تجارت پر سود صنعت سلطه جوی مد و لباس می کنند!

قطعا یکی از مهمترین مصادیق ناسپاسی خداوند و کفران نعمات الهی، زندگی مُسرفانه و نفس پرستانه و استفاده نادرست از فرصتها و امکاناتی است که در اختیار انسان قرار گرفته است.

بسنده نکردن به نیازهای حقیقی و تن دادن به نیازهای کاذب و همسویی با روشهایی که هیچ سنخیتی با زندگی پیامبران و اولیای الهی نداشته و ابدا قرابتی با سبک زندگی اسلامی ندارند، انسان را به آتش قهر الهی دچار خواهد نمود و برکت را از سفره انسانهای مومن برخواهد داشت.

انسانهای مومن که به سبب آگاهی شان از خدا و سنت الهی، می بایست بر مدار دستورات دین و مذهبشان زندگی کنند، قطعا در زمانهای کفران نعمت، به انواع بلاها گرفتار می آیند و حسابشان از ملتها و جمعیتهایی که نسبت به حقایق عزت آفرین و هستی بخش اسلام و اصول تحریف ناپذیر و حقّۀ وحیانی آگاهی ندارند، جداست.

بطور قطع، از انسان مومن متعبد، انتظار می رود تا در ساحت رزّاق خویش، ادب استفاده از رزق به خرج دهد و از روزی های متعدد و متنوع پروردگار مهربانش به همان روشی که پیشوایان معصومش استفاده می کردند، استفاده نماید و در حقیقت خود را به جای «سِت» کردن با لباس مُد، کشش های شیطانی و خواهشهای نفسانی، با لباس تقوا، معنویت تعالی بخش و حقیقت زندگی انسانهای کامل «سِت» نماید تا به رنگ خدا درآمده و مستحق عریان شدن از لباس امن و امان خداوندی نشود و به لباس گرسنگی های مدام نفس و ترسهای بی پایان زندگی منهای خدا، ملبّس نگردد:

«وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْیَةً کَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً یَأْتِیهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ کُلِّ مَکَانٍ فَکَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا کَانُوا یَصْنَعُونَ»﴿نحل/۱۱۲﴾ و خدا شهرى را مثل زده است که امن و امان بود و روزیش از هر سو فراوان مى ‏رسید پس ساکنانش نعمتهاى خدا را ناسپاسى کردند و خدا هم به سزاى آنچه انجام مى‏ دادند طعم لباس گرسنگى و هراس را به مردم آن چشانید... 

لینک کوتاه این مطلب:

https://b2n.ir/58956