ما در راه رسیدن به حقیقت، سه «شین» داریم... «ادامه مطلب»...
شعارهایمان را جدی بگیریم!
ما در راه رسیدن به حقیقت،
سه «شین» داریم:
شرع، شعور و شعار،
که البته شعار، آخر از همه است.
اگر شرع و شعور نباشد،
شعار، اثرگذاری و بُرد لازم را ندارد و مضر، ضد رشد، توهم آفرین و دشمن‌ساز هم هست.
امام حسین(ع) برای چه شعارش در طول تاریخ بُرد داشته است؟
برای اینکه با شرع و شعور همراه بود.
پس تحقق «شعار» با پایبندی کامل به «شرع» مقدس اسلام ناب محمدی(ص) و بهره مندی از «شعور» الهی ممکن خواهد بود.
اگرچه شعار، هدف نیست؛ اما جهت دهندۀ مسیر برای دستیابی به هدف است و هرگز نباید به آن بسنده کرد.
چراکه عدم حرکت و تلاش علمی و عملی متناسب، توقف در شعارها، غوطه خوردن منفعلانه در نمادها، سرگرم شدن در ظواهر راه، و جایگذاری شعار در جایگاه هدف، خود به مثابه حجابیست که باعث شعارزدگی، روزمرگی، سکون، رخوت، فریب خود و دیگران، نفاق، خود بزرگ بینی و انحراف از مقصد می شود.
باید توجه داشت کارکرد شعارها صرفا همانند تابلوهایی است که ما را برای پیمودن دقیق یک مسیر، راهنمایی میکنند.
بنابراین برای رسیدن به هدف،
مجبور به تعریف و حفظ شعائر هستیم تا مشخص کنیم جهت تحقق آن شعارها که بر مبنای شرع مقدس است به چه سطح تلاشی برای بالابردن شعورمان نیاز داریم.
حرکت حساب شده، نظام یافته و هدفمند در مسیر زندگی، اگرچه بر پایۀ شعور است، اما این سلوک، بدون شرع، همانند راه رفتن در مسیری تاریک است؛ و این تحرک، بدون شعار، همانند قدم برداشتن در راهی بدون نمادها و علائم است.
شرع، نور و روشنایی عقل و روشن کننده مشعل شعور است و شعار، همان نشانه هاست که کمک می کنند تا راه را گم نکنیم و همواره به خود متذکر و یادآور شویم که در حال حرکت به سمت چه هدفی هستیم.
شعارهایمان؛
پرچم، عَلَم و پیش قراول سپاه فکر و اندیشه مان است،
آینه شخصیت و تجلی عینی آرمانهای ماست؛
نشانگر ذهنیت و نگاه ما به عالم و سطح ارزش گذاری زندگی مان است؛
بیانگر هویت و معرف نقشی است که برای خود در عرصه حیات دنیا متصوریم...
با این نگاه، حتی یک عکس پروفایل هم می تواند سمبل شعار و تابلوی روشنی از نهاد و درون ما باشد و خط کشی برای اندازه گیری میزان شعور و دریافتهایمان از حقیقت شرع و فلسفه آفرینش تلقی شود...
شعارهایمان را جدی بگیریم!
ایزدی
