مونولوگ/ انسانِ بی‌مسئولیت

او انسانی است گم‌شده در هزارتوی بی‌مسئولیتی، چونان برگ خشکی که در طوفان غرور و جهل، به هر سویی می‌افتد، آن هم بی‌آنکه لحظه‌ای بیندیشد که بر چه خاکی فرود می‌آید و چه زخمی بر جای می‌گذارد... «ادامه مطلب»...

از حرف تا عمل!

می‌دانی، گاهی آدمی شبیه قایقی است که باد را می‌ستاید، اما باد که می‌وزد، لنگر می‌اندازد... «ادامه مطلب»...

نامه‌ ای به دخترم

روزت مبارک. امروز، که روز پاسداشتِ لطیف‌ترین آفرینش خداست، دلم می‌خواهد کلامی برایت بنویسم؛ نامه‌ای از سر مِهر، و به رسم عهدی بلند میان انسان و معنای انسانیت... «ادامه مطلب»... 

یاد مرگ!

شاید همین امشب، شب آخر زندگی ام باشد... «ادامه مطلب»...