برخی از مهمترین دیدگاههای رهبر انقلاب درباره جایگاه حجاب در مساله امر به معروف و نهی از منکر به این شرح است:
همه ما نقصهایی داریم
«پذیرای جوانها باشید. با روی خوش هم پذیرا باشید… مدارا کنید… خانمهایی هستند که در عرف معمولی به آنها میگویند «خانم بدحجاب»؛ اشک هم از چشمش دارد میریزد. حالا چه کار کنیم؟ ردش کنید؟ مصلحت است؟ حق است؟ نه، دل، متعلّق به این جبهه است؛ جان، دلباخته به این اهداف و آرمانهاست. او یک نقصی دارد. مگر من نقص ندارم؟ نقص او ظاهر است، نقصهای این حقیر باطن است؛ نمی‌بینند.... ما هم یک نقص داریم، او هم یک نقص دارد.» (در دیدار با علما و روحانیون خراسان شمالی؛ 19/07/1391)
معنای امر به معروف این نیست!
«اگر ما امر به معروف را در یک دایره محدود، آن هم به وسیله افراد معلومی، زندانی کنیم، دشمن هم در تبلیغات خودش بنا می‌کند سمپاشی کردن؛ که در ایران بناست از این به بعد، نسبت به زنهای بدحجاب، اینطور عمل شود! این واجبِ به این عظمت را، که قوام همه چیز به آن است، بیاورند در دایره ای محدود، در خیابانهای تهران؛ آن هم نسبت به چند نفر زنی که وضع حجابشان مثلًا درست نیست. این است معنای امر به معروف؟! این است معنای حضور نیروهای مؤمن در صحنه های گوناگون جامعه؟! قضیه، بالاتر از این حرفهاست.» (در دیدار با علما و روحانیان؛ 07/05/1371)
جزء دهم
«البته امر به معروف و نهی از منکر حوزه های گوناگونی دارد که باز مهمترینش حوزه مسئولان است؛ یعنی شما باید ما را به معروف امر، و از منکر نهی کنید. مردم باید از مسئولان، کار خوب را بخواهند؛ آن هم نه به صورت خواهش و تقاضا؛ بلکه باید از آنها بخواهند. این مهمترین حوزه است؛ البته فقط این حوزه نیست؛ حوزه های گوناگونی وجود دارد. در مسأله امر به معروف و نهی از منکر، فقط نهی از منکر نیست، امر به معروف و کارهای نیک هم هست. برای جوان، درس خواندن، عبادت کردن، اخلاق نیک، همکاری اجتماعی، ورزش صحیح و معقول و رعایت آداب و عادات خوب در زندگی، همه جزو چیزهای خوب است. برای یک مرد، برای یک زن و برای یک خانواده، وظایف خوب و کارهای بزرگی وجود دارد. هرکسی را که شما به یکی از این کارهای خوب امر بکنید – به او بگویید و از او بخواهید – امر به معروف است. نهی از منکر هم فقط نهی از گناهان شخصی نیست. تا می‌گوییم نهی از منکر، فوراً در ذهن مجسم می شود. که اگر یک نفر در خیابان رفتار و لباسش خوب نبود، یکی باید بیاید و او را نهی از منکر کند؛ فقط این نیست؛ این جزء دهم است.» (بیانات در خطبه های نماز جمعه؛ 25/9/79)
زیر نصاب اهمیت
«معنای مهمّ امر به معروف و نهی از منکر را نباید به مسائل زیر نصاب اهمّیّت منحصر کرد؛ بعضی تصوّر می‌کنند امر به معروف و نهی از منکر منحصر می‌شود به اینکه انسان به فلان زن یا فلان مردی که یک فرع دینی را رعایت نمی‌کند تذکّر بدهد؛ البتّه اینها امر به معروف و نهی از منکر است امّا مهمترین قلم امر به معروف و نهی از منکر نیست.» (بیانات نوروزی در حرم رضوی؛ 1/1/1394)
کوچکتر از خیلی گناهان
«گناهکار هم فقط بدحجاب نیست که بعضی فقط به مسأله ی بدحجابی چسبیدهاند. این، یکی از گناهان است و از خیلی از گناهان کوچکتر است.» (در دیدار با قشرهاى مختلف مردم 29/07/1371)
گناه کبیره که نیست!
«این امر و نهی، باید در مقابل سلطه اشرار باشد... سلطه اشرار، جوراب نازک! نیست؛ نه آقا! شما به جوراب نازک چه‌کار دارید؟ جوراب نازک را بپوشد؛ این‌قدر اهمیت ندارد... زلفش بیرون است، باشد. هزار گونه خطا می‌کنند، این هم یک گناه صغیره است. موی سر بیرون بودن، گناه کبیره که نیست! از غیبت و دروغ که بالاتر نیست! از رشوه گرفتن و خوردن که بالاتر نیست!» (در دیدار اعضاى ستاد احیاى امر به معروف و نهى از منکر؛ ۱۳۷۲/۰۳/۳۱)
چرا متهم می‌کنید؟!
«آن کسانی که حجاب را به طور کامل رعایت نمی‌کنند اینها را نباید متهم کرد به بی‌دینی و ضدانقلابی، نه… چرا متهم می‌کنید؟! اینها کسانی هستند [که وقتی] بنده وارد این شهر شدم [سفر به خراسان شمالی، مهرماه1391] و جمعیت آمدند استقبال، شاید یک سوم جمعیت اقلاً این جور خانم‌ها هستند دارند اشک می‌ریزند، نمی‌شود گفت این ضدانقلاب است. مثلاً فرض کنید که فلان مراسم دینی یا فلان مراسم انقلابی شرکت می‌کند. اینها بچه‌های خودمان‌اند، دخترهای خودمان‌اند. در مراسم ماه رمضان در شب‌های احیا عکس‌هایش را برای من می‌آورند، با ریخت‌های مختلف قواره‌های مختلف، زنها اشک می‌ریزند. من حسرت می‌خورم به آن جور اشک ریختن. میگویم ای کاش من هم میتوانستم این‌جور مثل این دختر مثل این زن جوان اشک بریزم. این را چه طور می‌شود متهمش کرد؟!» (در دیدار با اقشار مختلف بانوان؛ 14/10/1401)
