راه مقدس

جود مقدس

جود در لغت به معنای بخشش، بذل، بلندنظری، سخاوت، سخا، کَرَم است.

اهل جود، بی وقفه و بی دلیل می بخشند؛ اصلا بخشیدن بخشی از خصایص وجودی شان است.

آفتاب اگر نتابد نقصی دارد و باران اگر نبارد!

پا اگر نرود، لنگ می زند و قلب اگر محبت نورزد!

چشم اگر نبیند کور است و عقل اگر دریافت دقیق و درستی نداشته باشد!

روح اگر خالص نباشد زمین گیر است و جسم اگر در شهوت فرو رود!

انسان اگر اهل جود نباشد، کمال یافته نیست و تقی اگر جواد نباشد!

آری!

نام مبارکشان «محمد» بود اما به دلیل بخشندگی، به «جواد» و به دلیل تقوا به «تقی» مشهور شدند. حضرت القاب دیگری مانند «رضی» و «متّقی» نیز داشتند.

درست است که جود را بیش از همه در بخشش اموال، پنداشته ایم اما معنای وسیع این کلمه اهورایی، در برگیرنده هر فضیلت مادی و معنوی ای می تواند باشد.

آنکه مالش را در راه خدا و دستگیری از مستضعفین و رشد معنوی و اخلاقی ایتام آل محمد(ص) هزینه می کند، اهل جود است

آنکه جان و توانش را در سبیل إلی الله و جهت حفظ دین و ناموس و احقاق حق و حقیقت، بذل می نماید، اهل جود است

آنکه علم و دانائی اش را در مسیر ارتقای سطح فکری و تربیتی محبان اهلبیت علیهم السلام صرف می کند، اهل جود است.

و آنکه مال و توان و دانایی اش را، همه زندگی و هستی اش را، همه لحظه های عمر و بودنش در عالم دنیا را وقف و خرج انسان و انسانیت می نماید و در همه حال به سوی حقانیت و هدف غائی خلقت، رهنمون می گردد، جواد است.

فرقی هم نمی کند چند ساله و یا حتی چند ماهه باشی! چه 25سال زندگی کرده باشی، چه شش ماه! اهل جود که باشی، جواد می شوی و دستانت گره گشا... حال چه نامت جوادالائمه(ع) باشد، چه علی اصغر ابن الحسین(ع)...

جواد که باشی! سکه های پر مهرت، گره های مادی را باز می کند؛ کلام شیوا و تبیین رسا و الهی ات، عقده های فکری را می گشاید؛ بازوان پر توان یا بالعکس، دستان کوچکت، زحمت بار یا سنگینی غمی را از دوش مضطر و عاجزی می گیرد؛ زندگی تا شهادت مظلومانه ات دانشگاهی از حب و بغض در راه خدا را تاسیس می نماید...

جواد که باشی! در هر حال و وضعیتی که قرار داری، از تو چیزی جز «جود مقدس» نمی تراود و بر خلق خدا، غیر از دری از درهای برآورده ساختن نیازهای مادی یا معنوی شان نخواهی بود؛ آن هم تا آخرین لحظه زندگی؛ با جسم مسموم و بی جانت بر بالای پشت بام خانه، یا حنجره بریده به تیر سه شعبه بر دستان بابا؛ مُهر طوماری می شوی بر بلندای مظلومیت تاریخی خاندان بلندنظر و کریم اهلبیت علیهم السلام.

جواد که باشی! باب الحوائج خلایق می گردی و درهای رحمت خدا با کلید طلوع روحبخش وجود کریم و بخشنده ات

جواد که باشی! می بخشی بی منت؛ بخششی که در آن بزرگواری موج می زند و محبت، اوج می گیرد

جواد که باشی! دلها را لبریز از شراب ناب می کنی با ولادت و آمدنت و قلبهای محبان را کباب می کنی از داغ رفتنت

جواد که باشی! محبتت حد و مرزی ندارد و هیچ محدوده ای برای ابراز عملی محبت به آفریدگان خدا قائل نیستی؛ هرچه از دست و زبان و فکر و مال و جسم و توانت بر آید، در طبق اخلاص نهاده و در مسیر حلال الهی، تقدیم می داری؛ جان می بخشی و روح و روان٬ تازه و آرام می سازی

جواد که باشی! هوای دلکش بهارانی؛ صبح خیس باران زده یک روز دلچسبی؛ آرامش ایستادن در مسیر نسیم نوازشگر و حیاتبخشی؛ تلالو درخشش نور خورشید از میان شکوفه های سیب و گیلاسی؛ صدای دلکش جویباران و چشمه سارانی؛ همه لطفی و همه جودی و سخایی....

امام جواد الائمه(ع)٬ اسوه ای با عظمت برای اهالی با کرامت جود و رهپویان طریقت بخشش و بلندنظری است

#جواد_باشیم

لینک مطلب:

http://rahemoghaddas.blog.ir/post/215