شادمانی و لبخند هندوانه ای پایانی ندارد اگر... «ادامه مطلب»...
از لبخند تا پیوند
تابستان به روزهای پایانی حیاتش نزدیک میشود.
سودا به صفرا غلبه یافته و روزهای گرم و خشک، خشکی اش را باقی می گذارد و جای گرمی اش را به سردی پاییز می بخشد.
تابستان و خزان، دست به دست هم می‌دهند تا اشتیاق سرخ، باقی بماند و لبخند هندوانه به انار، پیوند بخورد.
لذت خوردن هندوانه های قرمز و شیرینی که دیگر در انارهای قرمز و شیرین یافت خواهد شد...
تابستان می رود و هوس گاز زدن به یک قاچ هندوانه تُرد و خوشمزه به پایان می رسد؛
اما
تا به حال از خود پرسیده ایم «هندوانه به چه می خندد وقتی به قتل رسیده است؟»
چاقو را در قلب هندوانه فرو می بریم؛ آن را به قتل می رسانیم؛ قاچ قاچ می کنیم؛ اما او به پهنای صورت می خندد!
لبخندهای هندوانه، تمامی ندارد؛ گویا به مرگ خویش راضی است! مرگی با تبسمی سرخ...
گویا خشنودی او در اجابت اشتیاق سرخی است که در احوال خورندگانش می یابد؛
گویا خوشحالی آن میوۀ زبان بسته در فنا شدن به راه خوشحالی انسانهایی است که با فرو بردن دندانهای خویش در پیکرش، شاد و آرام شده و از گرمای طاقت فرسای تابستان رهایی می یابند.
آری!
شادمانی هندوانه ای یعنی برای شادیِ تشنگانت از خویشتن بگذر؛
شادمانی هندوانه ای یعنی خودت را خرج آرامش کسانی کن که برای پایان رنجشان به تو امید بسته اند؛
شادمانی هندوانه ای یعنی آتش سوزناک زندگانی مشتاقانت را به خنکای وجود مهربان و با گذشتت التیام ببخش...
شادمانی و لبخند هندوانه ای پایانی ندارد اگر دلهامان چون دانه های انار، به یکدیگر پیوندی بلند و یلدایی بخورَد و هماره به هم پیوسته و پشت به پشت هم باشد.
#در_آیات_هندوانه‌وانار_تدبر_کنیم
پی‌نوشت:
معروف است انار، از آن روی میوه ای تاج‌دار گردیده که بسیار مورد علاقۀ حضرت فاطمه زهرا(س) بوده و بدین جهت مفتخر به تاج ملوکانۀ فاطمی است؛ و از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت شده که آن جناب، هندوانه را دوست داشتند و با خربزه و گاهی با شکر و گاهی با خرما میل می کردند.(مکارم الاخلاق، ص26- 29و30- 31؛ المحاسن، ص433- 459؛ الدعائم، ج2، ص113)
لینک مطلب:
http://rahemoghaddas.blog.ir/post/273
