دستی بلند نمی شود که خالی برگردد، پایی قدم بر نمی دارد که به مقصد نرسد، و قلبی امید نمی بندد که به مقصود خویش نائل نیاید، اگر... «ادامه مطلب»...
کــــــریمــــــ
دستی بلند نمی شود که خالی برگردد، پایی قدم بر نمی دارد که به مقصد نرسد، و قلبی امید نمی بندد که به مقصود خویش نائل نیاید، اگر بزرگوار و کریم، منظورِ سائل و مطلوبِ طلب کننده باشد، نه پست و لئیم!
لئیمان، خود را می بینند و کریمان، تو را می نگرند
لئیمان، خوارت می کنند و کریمان، عزتت می بخشند
لئیمان، تشنه ات می گذارند و کریمان، سیرابت می کنند
لئیمان، حسادت می ورزند و تنگ نظرند و کریمان، سخاوت دارند و بلندنظرند
لئیمان، یاد کننده ناراحتی ها و بدی ها و کاستی هایند و کریمان، به خاطر آورنده شادی ها و خوبی ها و خدمتها
لئیمان، اهل کینه و عداوتند و کریمان، دنبال گذشت، مدارا و محبت
لئیمان، مانع رشدند و کریمان، پلکان ترقی و تعالی
لئیمان نیازمندت می کنند و کریمان، بی نیاز
لئیمان، سخت می گیرند و کریمان، سهل
لئیمان، غفلت می کنند و کریمان، تغافل
لئیمان، فصل می کنند و کریمان، وصل
لئیمان، اضطرابند و کریمان، آرامش
لئیمان، متعصبند و کریمان با غیرت
لئیمان، کذّابند و و کریمان، صادق
لئیمان، حرّافند و کریمان، عامل
لئیمان، تلخند و کریمان شیرین
لئیمان، سدّند و کریمان، امداد
لئیمان، رنج اند و کریمان، گنج
لئیمان، چاه اند و کریمان، راه
لئیمان، شرّند و کریمان، خیر
لئیمان قبیح اند و کریمان، حَسَن (نیکو، جمیل، خوب)
لئیمان، مردودند و کریمان، مجتبی (مقبول و برگزیده)
از امام حسن مجتبى(ع) سؤال شد: قِیلَ فَمَا الْکَرَمُ قَالَ الِابْتِدَاءُ بِالْعَطِیَّةِ قَبْلَ الْمَسْأَلَةِ؛ کَرَم چیست؟ فرمود: آغاز به بخشش کردن، پیش از درخواست نمودن (تحف العقول ص 225)
و از حضرتش نقل است: التَّبَرُّعُ بِالْمَعْرُوفِ، وَ الْإِعْطَاءُ قَبْلَ السُّؤَالِ، مِنْ أَکْبَرِ السُّؤْدَد؛ آغاز نمودن به نیکى و بذل و بخشش(مادی و معنوی، اعم از مال، علم، هدایت، محبت و...)، پیش از درخواست نمودن، از بزرگترین شرافتها و بزرگى هاست. (نزهة الناظر و تنبیه الخاطر ص 71)
در روایت است که فردى نامه اى به دست امام حسن(ع) داد که در آن حاجت خود را نوشته بود. امام(ع) بدون آن که نامه را بخواند به او فرمود: «حاجتک مقضیة.»؛ حاجتت رواست!
شخصی عرض کرد: اى فرزند رسول خدا، خوب بود نامه اش را میخواندى و میدیدى حاجتش چیست و آنگاه بر طبق حاجتش پاسخ میدادى؟
امام(ع) پاسخى عجیب و خواندنى داد و فرمود: «اخشى ان یسئلنى الله عن ذل مقامه حتى اقرء رقعته»؛ بیم آن را دارم که خداى تعالى تا بدین مقدار که من نامه اش را میخوانم از خوارى مقامش مرا مورد موآخذه قرار دهد. (مرعشی نجفی، ملحقات احقاق الحق، ج 11، ص 149)
آری! کریم اهلبیت(ع)، هم خود کریم است، هم پسر کریم است. پسر بزرگمردی که میفرمود: الکریمُ إذا وَعَدَ وَفى شخص بزرگوار و کریم، هر گاه وعده دهد، وفا کند (غررالحکم؛ 1528)
تو مگو ما را بدان شه بار نیست
با کریمان، کارها دشوار نیست....
#کریم_باشیم
لینک کوتاه این مطلب:
http://yon.ir/5grcB
آمین
