بلند شو؛ دوباره روی پاهایت بایست و راه رفتن را از سر بگیر... «ادامه مطلب»...
بلنـــــــد شو
بلند شو!
دوباره روی پاهایت بایست و راه رفتن را از سر بگیر
نترس!
رنج روزهای گذشته و ترس روزهای نیامده را از خودت دور کن
باور کن
تو می توانی غزال تیزپای درونت را به دویدن دوباره واداری
ناامیدی، فتنه شیطان است تا انسان مومن را از حرکت باز دارد
آنکه زمین نمی خورد، در واقع راه نمی رود، نمی دود، زندگی نمی کند، انسان نیست!
انسان به زمین آمده تا زمین بخورد
انسان به خاک آمده تا خاکی شود
انسان از ملکوتش جدا شده تا سپاس را بیاموزد و بر سمند شکرگزاری سوار شود و از دنیای فانی، راه مقدس آسمان را در پیش گیرد
اگر زمین خورده ای
اگر خاک بر پیکره جسم و روحت نشسته است
همینطور که افتادگی را از افتادنهای بسیار می آموزی
همینطور که در اثر افتادن، جسمت با زمین، قرابت بیشتری می یابد
همینطور و در همین حال، پیشانی بر خاک بسای و زبان به شکر، بگشای
شکر نعمتهای داشته و به حساب نیامده را
شکر نعمتهای از دست رفته و قدر ندانسته را
شکر نعمتهای پیش رو و حاصل نشده را
تو آمده ای تا شکر نعمت بیاموزی و از شاهراه شکر، به قرب برسی
تنها با سپاسگزاری است که میتوانی از غربت به در آیی و به قربت برسی
تنها با حمد ربّ حمید است که پایت قدرت دوباره ایستادن را خواهد یافت
توبه کن به خاطر لطفهایی که ندیدی و محبتهایی که نشنیدی و مهربانی هایی که با بی توجهی از کنارشان عبور کردی
توبه کن که خدا توبه کنندگان را دوست دارد
توبه کن که راه شکر از گذرگاه توبه می گذرد
بندگان توّاب، انسانهای شاکری هستند
باید پاک و پاکیزه شوی تا بتوانی دوباره برخیزی
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ ﴿بقره/۲۲۲﴾ خداوند توبه کاران و پاکیزگان را دوست مى دارد
جسم و روح خاک آلود را از گَرد دنیا و دلبستگی های دنیایی پاک کن
پاک از خاک و وابستگی های زمینی ات که شوی، بلند شدن به مدد پاهایت که سهل است، بال هم در می آوری، پرواز را هم تجربه می کنی، آنچنان سبک می شوی که دیگر زمین برایت کوچک می شود و تنها با سلوک معنوی با دوستان و همراهان معنوی ات می تواند آب آرامبخشی باشد بر روح آتش گرفته و بیقرارت
شاد نمی شوی مگر در کلاس درس حقیقت
فرحناک نمی گردی مگر در میان حقیقت طلبان
خوشحال نیستی مگر در هنگامه عبور از نفسانیت و عمل بر عبودیت
چراکه انسانِ شاکرِ توّاب، به خوبی میداند آفریدگارش شادی کنندگان غافل از آخرت را دوست ندارد:
لَا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ ﴿قصص/۷۶﴾ شادى مکن که خدا شادى کنندگان را دوست نمى دارد
انسان مومن متعبد به خوبی می داند که جاذبه های پایان یافتنی ناسوتی و شادی های گذرای نفسانی، به اشکها و حسرتها و عذابهای آخرتی تبدیل خواهند شد
انسان مومن متعبد می داند زمانی می تواند بنده ای شاکر و شایسته باشد که با قدم نهادن در مسیر فرحبخش قرب و شهود، همه شادی هایش را در شادی آفریدگارش خلاصه نماید و همواره صرفا به دنبال رضایت و خشنودی صاحب و مولای خویش باشد و تنها و تنها به او توکل نماید و از او مدد جوید و با همه ظرفیتهای خدادادی اش، مشغول آبادانی آخرتش گردد و حیات دنیائی اش را بر پایه نیکی و محبت، شکل ببخشد.
وَابْتَغِ فِیمَا آتَاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنْسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدُّنْیَا وَأَحْسِنْ کَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُفْسِدِینَ ﴿قصص/۷۷﴾ و با آنچه خدایت داده سراى آخرت را بجوى و سهم خود را از دنیا فراموش مکن و همچنانکه خدا به تو نیکى کرده نیکى کن و در زمین فساد مجوى که خدا فسادگران را دوست نمى دارد
لینک کوتاه این مطلب:
http://yon.ir/9KrBf
یزدی
