دعوت کن، دعوت به سوی خیر و نیکی، دعوت به سلامت و سعادت، دعوت به اخلاق و انسانیت، دعوت به مطالعه و مراقبه، دعوت به نور و رشد، دعوت به بهترینها، اما این دعوت را نخست از خودت آغاز کن... «ادامه مطلب»...
دعوتـــــــــــــ
دعوت کن، دعوت به سوی خیر و نیکی، دعوت به سلامت و سعادت، دعوت به اخلاق و انسانیت، دعوت به مطالعه و مراقبه، دعوت به نور و رشد، دعوت به بهترینها، اما این دعوت را نخست از خودت آغاز کن...
«أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿بقره/۴۴﴾ آیا مردم را به نیکى فرمان مى دهید و خود را فراموش مى کنید با اینکه شما کتاب خدا را مى خوانید آیا هیچ نمى اندیشید؟!»
نمی گویم چیزی را نگو که خودت عمل نمی کنی، نه، هرگز؛ بلکه معتقدم گفته های ناصحانه و ارشادهای خیرخواهانه را ابداً نباید متوقف بر عملِ خویش کرد؛ اما بدان که جهت هر دعوتی به خیر، و برای هر امری به نیکی، خودت مستحق تری؛ پس فقر و فاقۀ خویش را حتی لحظه ای از یاد نَبَر...
نیازمندترین انسانها به انجام هر عمل پسندیده ای، پیشتر از هر شخص و شخصیتی، خودمان هستیم. زیانکارترین آدمیان کسی است که دیگران را نیازمند نیکی ها بداند و ایشان را به آن امر و دعوت نماید اما خود را فراموش کرده و بی نیاز و مبرا قلمداد کند!
نیاز انسان، تمامی ندارد. انسان موجوی بی پایان با نیازهایی تمام نشدنی است. اگرچه می شود بر نیازهای مادی و دنیایی، با حرکت در مسیر تهذیب و تربیت، حد یقفی تعریف کرد و به حداقلهای ضروری، خود را عادت داد و راضی نمود، اما برای نیازهای معنوی انسان کمال گرای معاداندیش، هیچ حد و مرزی را نمی توان قائل شد. او تازه در اوج دانایی، به عمق نادانی اش پی می برد و در قلّه تربیت، خود را در درّه نیاز به مربی می یابد.
چه چیز زیباتر از تبلیغ حق و تربیت در راه تحقق حقیقت عبودیت. اما اگر میخواهی این دعوت رحمانی، نتایج اثرگذارتری داشته باشد و با گوشت و پوست و خون مخاطبینت آمیخته و توأم گردد، بخوان تا آموختن، بنویس تا نوشتن، قدم بردار تا گام برداشتن، عمل کن تا عامل بودن، مِهر بورز تا محبت کردن، تربیت شو تا ادب شدن، خضوع کن تا افتادگی نمودن، دلسوز باش تا دل سوزاندن، و بیاموز تا آموختن را به دیگران بیاموزی...
زیباست که زبانها را برای امر به نیکی بچرخانیم و تکالیف الهی آدمیان را به آنها یادآور شویم اما از آن زیباتر و والاتر، دعوتی است که خود، نخستین گام را برداشته و بیشتر از آنکه حرف بزنیم، درست رفتن را عملا به دیگران نمایانده باشیم؛ چراکه انسانها بیش از آنکه در پی گفتارمان باشند، به رفتارمان می نگرند و تاثیر می پذیرند و از این میان، آزادگان و تشنگان خورشید، به دعوت مقدسمان لبیک می گویند:
امام صادق علیه السلام: کونوا دُعاةً لِلنّاسِ بِغَیرِ ألسِنَتِکُم ، لِیَرَوا مِنکُمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاةَ وَالخَیرَ، فَإِنَّ ذلِکَ داعِیَةٌ (کافی؛ ج2، ص78، ح14) مردم را با غیرِ زبانِ خود هم به راه حق دعوت کنید، آنگونه که پاکی و پارسایی و سخت کوشى در اعمال الهی و نماز و خوبى ها را از شما ببینند؛ زیرا عمل به اعمال نیک، خود بهترین تبلیغ است.
لینک کوتاه این مطلب:
https://b2n.ir/57626
طناز
