آتـــــــــش عشـــــــق
این سروده را در «ادامه» مشاهده بفرمائید....
آتش عشق
من شعلۀ شکفته در آغوشِ آتشم
من تار و پودِ باورِ تنپوشِ آتشم
جغدِ سیاهِ بی کسی، از بامِ دل پرید،
وقتی که دید زیرکم، خرگوشِ آتشم!
در ازدحامِ سردیِ دلهایِ کور و کر
من چشمهای عاشقم، من گوشِ آتشم
هیچم! ولی ز نفحۀ آیینه ها پُرَم
من طفلِ نو رسیده ای بر دوشِ آتشم
من کودکِ صداقت و نوزادِ باورم
در التهابِ دلکش و پر جوشِ آتشم
بارانی از تلألوءِ بسیارها دلم
دریایی از حقیقتم، مدهوشِ آتشم
تا انتهای جادۀ دیدار، راه، نیست
پایم نمود دستِ او، پاپوشِ آتشم
آری بدوخت سوزنِ مژگانِ او لبم
فریادِ سرخِ ظاهراً خاموشِ آتشم
من سوختم، دگر مجو در من نشانِ غم
بی حسِّ رنجها منم، من هوشِ آتشم
من آتشم! نه آنکه با آبی شود خموش!
شد شعله- شعله عاشقی، لاپوشِ آتشم
در من بنوش چائیِ خوشرنگِ «عشق» را
من قوریِ محبّت و دمنوشِ آتشم!
قربانی
