انسان مومن متعبد، مهندس است و مهندس ها به بهشت می روند... «ادامه مطلب»...
مهندس ها به بهشت می روند
انسان زنده، سازنده است و انسان نمای مردۀ متحرک، خراب کننده!
ساخت و ساز، از نشانه های حیات است و دنیا، محل ساختن.
خالق و سازنده عالم و آدم، انسان را برای ساختن، ساخت؛ نه برای باختن!
آنکه به جای ساختن بهشت، در فکر ایجاد جهنم خویش است در واقع، مشغول ساخت و ساز نیست، بلکه او جنّتش را در یک قمار شیطانی باخته و در مسیر تخریب و نابودی خود گام بر میدارد.
انسان مومن متعبد، مهندس است و مهندس ها به بهشت می روند؛ آنها که هندسه اعمالشان را بصورت منظمی ترسیم نموده و در انطباق با فلسفه خلقتشان به سوی کمال و غایت آفرینش حرکت می نمایند، ساختمان حیات ابدی شان را بر بهشت جاودان پی ریزی می کنند و دنیا و آخرت خویش را آباد می سازند.
تنها یک مهندس است که باور عملی دارد: «من برای ساختن، ساخته شدم»
وقتی به چنین درجه از آگاهی، واقف شوی، دیگر فرقی نمی کند که شغلت چیست و چند کلاس، سواد داری! دیگر تفاوتی ندارد که از چه موقعیتی برخورداری و جنسیت تو چیست! همینکه فهمیده ای تو را برای ساختن، ساخته اند، و از این رو، شب و روزت را مشغول ساخت و ساز دنیا و آخرت خودت و دیگران هستی، مهندسی... آن هم یک مهندس بهشتی!
راه رشد، اسرار مگو و خارق العاده ای ندارد؛ همینکه شیوه مهندسان معاداندیش را در پیش گیری، حتما به اوج کمالت نائل آمده و بر قله رفیع جایگاه بی بدیلت خواهی ایستاد.
تو بساز؛ تو خشت به خشت خانۀ آخرتت را در محضر خالق حاضر و ناظرت بچین؛
تو مَلات باثبات بندگی عاشقانه ات را بر رَج به رَج و ردیف به ردیف بافتها و چیده‌های زندگانی ات بریز؛
تو بر عهدهای الهی ات با معمار کل و مهندس ازلی و ابدی، پایبند و محکم باش؛
آنگاه بیا و ببین چگونه پله های کمال را یکی پس از دیگری طی می کنی و راه مقدس رشد را به زیبایی وصف ناپذیری می پیمایی.
بساز تا ساز وجودت، خوش نغمه ترین نوای انسان ساز را بنوازد؛
بساز تا از خرابی های ویرانگر وجودت بسوزی و به جای سازش با ابلیس و نفس، از درِ صلح و آشتی با سازنده ات در آیی؛
بساز، وقت تنگ است...
«أَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِیلَ الْمُفْسِدِینَ» ﺑﻪ ﺍﺻﻠﺎﺡ و ساختن ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ و مخربان ﭘﻴﺮﻭﻯ مکن(اعراف/۱۴۲)
لینک کوتاه این مطلب:
http://yon.ir/tkqX1
آمین
