بخشش هر کس به اندازه عشق اوست؛ بخشنده ها عاشق اند و عاشق، هیچ چیز را برای خودش نمی خواهد، بلکه بهترین چیزها و والاترین جایگاهها را برای معشوق، محبوب و مطلوبش طلب می کند و آرزومند دیدنِ دوست داشتنی اش در عالی ترین مرتبه وجودی آن است و برای تحقق این آرمان مقدس، همه همت و تلاشش را بکار می بندد... «ادامه مطلب»...
بخشنده ها عاشق اند
تا نبخشی، بخشیده نمی شوی؛ و تا نمیری، زنده نمی شوی!
تا بخشش را از بهترین چیزهایی که در چنته داری، آغاز نکنی، بوی وادی تعالی و کمال را هم نخواهی شنُفت!
تا لباس مرگ را بر اندام خواهشهای دنیایی ات نپوشانی، رخت سپید سعادت و رستگاری را بر قامت حیاتت نخواهی دید!
تا از خودت نگذری، و بر دوست داشتنی های نفست پا نگذاری، رفتن به سفر مقدس رشد را تجربه نخواهی کرد!
تا محبوبت را به جای جستن در دنیای فانی، در عالم باقی نجویی، از زندان زمان و حصر مکان، بیرون نمی آیی و بزرگ نخواهی شد!
تنها چشمی یه حقیقت عالم گشوده خواهد شد که جام جهان نمای عبودیت نوشیده باشد و پای دل از منجلاب ویرانگر و تباه کننده نفسانیت، بیرون کشیده باشد.
آنها که دوست داشتنهایشان، رنگین کمانی از خواسته های نفسانی است، هرگز به گنجینه کمال نیکی دست نخواهند یافت و بر سریر عرش پیمای خاصان پروردگار تکیه نخواهند زد...
میخواهی چشم دلت به نور معرفت، بینا گردد؟
میخواهی نادیدنی های عالم را به نظاره بنشینی و پرده های ظلمانی و نورانی از برابر دیدگانت کنار روند؟
میخواهی قلبت آرامشی وصف ناشدنی را درک نموده و روحت بال در ملکوت بگشاید؟
میخواهی توسن سرکش وجودت، مودب به آداب الهی و تربیت به صفات کبریایی شده و اهلی خدا و سالک طریقت دوستان خدا شود؟
میخواهی گامهایت را از سلاسل رقّت بخش و جانکاه روزمرگی های زندگی بر مدار نفس، بِرَهانی و از جایگاه یک مسافر ناسوت به مقام و منزلت یک طائر لاهوت، ارتقا یابی؟
با گذشتن از دوست داشتنی ترین چیزهایت به خاطر خدا، پای بر نفس خویش بگذار و از ادامه ظلم به فطرت پاک و الهی ات بپرهیز تا از قهقرای جهالت و حسادت و تعصب، به سرسرای سعادت پایدار قدم بگذاری...
باور کن، تو صاحب هیچ چیز و هیچ کس نیستی!
تو و هرچه در تصاحب توست، از آنِ خداست و تا زمانی که به خاطر خدا و در راه صاحب و مولای احد و واحد جهان آفرینش، از دوست داشتنی هایت نگذری و نبخشی، نه ظرف وجودت افزایش خواهد یافت و نه قطره کوچک موجودیتت، وسعت بی کران دریا شدن را به چشم خواهد دید
بخشش هر کس به اندازه عشق اوست؛ بخشنده ها عاشق اند و عاشق، هیچ چیز را برای خودش نمی خواهد، بلکه بهترین چیزها و والاترین جایگاهها را برای معشوق، محبوب و مطلوبش طلب می کند و آرزومند دیدنِ دوست داشتنی اش در عالی ترین مرتبه وجودی آن است و برای تحقق این آرمان مقدس، همه همت و تلاشش را بکار می بندد.
از دوست داشتنی ها گذشتن، به معنای از دوستی ها گذشتن و دوست نداشتن آنها نیست؛ آنکه از چیزی یا کسی به خاطر خدا و در راه او می گذرد، در واقع، نه اندک، که بسیار هم دوستش دارد، اما او یا آن را نه صرفا برای خود و نفسانیت خویش، بلکه برای خدا و به راه عبودیت او می خواهد و دوست می دارد، که این دوست داشتنِ مقدس و بخشیدنِ پاک و گذشتنِ رهایی بخش، سرچشمه کمال و اکسیر رشد و تعالی است...
لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیم(آل عمران/۹۲)
شما هرگز به کمال نیکی و مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید مگر از آنچه دوست می دارید و محبوب شماست در راه خدا انفاق کنید، و آنچه انفاق کنید خدا بر آن آگاه است
لینک کوتاه این مطلب:
http://yon.ir/nUBbJ
یزدی
