انسان، بی نیاز از خوردن گوشت نیست؛ حتی یکی از خوردنی های بهشتی، گوشتهای زلال و دلچسب است. اما همین گوشت می تواند باعث ایجاد سرطانی وخیم در ما شود... «ادامه مطلب»...
انسان، بی نیاز از خوردن گوشت نیست؛ بر اساس فرمایشات معصومین(ع) هیچ فردی نباید چهل روز بر او بگذرد که گوشت نخورده باشد. پیامبر خدا(ص) می فرمایند: «بر شما باد خوردن گوشت؛ چرا که گوشت بدن آدم را می رویاند. هر کس چهل روز گوشت نخورد، بدخوی می شود.»(بحار الانوار ،ج66،ص56،ح1و ص58،ح6)
حتی یکی از خوردنی های بهشتی، گوشتهای زلال و دلچسب است که به بهشتیان وعده داده شده است. «وَأَمْدَدْنَاهُمْ بِفَاکِهَةٍ وَلَحْمٍ مِمَّا یَشْتَهُونَ»﴿طور/۲۲﴾ بهشتیان را با هر نوع میوه و گوشتى که دلخواه آنهاست، امداد و تقویت مى کنیم.
خداوند عالم، خوردنی های پاکیزه و گوشتهای طیب را برای انسان حلال اعلام کرده است و صرفا برخی از آنها به صراحت ممنوع کرده است.
«یَسْأَلُونَکَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبَاتُ»(مائده/4) از تو مى پرسند چه چیزى براى آنان حلال شده است بگو چیزهاى پاکیزه براى شما حلال گردیده است
«إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِیرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَیْرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ»(نحل/115) خداوند، مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را که نام غیر خدا بر آن برده شده حرام گردانیده است؛ با این همه، هر کس که به خوردن آنها ناگزیر شود و سرکش و زیاده خواه نباشد قطعا خدا آمرزنده مهربان است(بقره/173 و مائده/3)
هیچ مسلمان عاقلی را نخواهید یافت که به خود اجازه دهد که حتی لحظه ای به خوردن گوشتهای حرام بیاندیشد.
ما هرگز گوشت حیوانات مرده را نمی خوریم و به سمت لاشه مرده حیوانی برای استفاده خوراکی نمی رویم
ما هرگز خون نمیخوریم و گوشتهای حلال را نیز از خون، میشوییم و سپس استفاده می کنیم.
ما هرگز گوشت خوک را نمی خوریم؛ نه به دنبال خوردن آن هستیم و نه به خوردنش فکر می کنیم.
ما هرگز گوشت حیواناتی که برای غیر خدا ذبح شده باشند را بر خود حلال نمی دانیم و از استفاده آنها به شدت پرهیز می کنیم.
خوردن چنین گوشتهایی در هر شرایطی برای ما حرام است الا زمانی که برای زنده ماندن، چاره ای جز خوردن چنان چیزهایی نداشته باشیم و جز اینها خوردنی دیگری در دسترسمان نباشد.
اما
ما که نه گوشت حیوان مرده را میخوریم، نه خون و نه گوشت خوک و نه گوشت حیوانی که برای غیر خدا ذبح شده باشد؛ و یا حتی فکرش را هم نمی کنیم که در حال اضطرار هم با اکراه و اجبار فراوان به این نوع گوشتها روی بیاوریم؛ چگونه به خوردن گوشت یکدیگر راضی می شویم؟؟!!
«لَا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضًا أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِیمٌ»(حجرات/12) بعضى از شما غیبت بعضى نکند آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده اش را بخورد، از آن کراهت دارید، پس از خدا بترسید که خدا توبه پذیر مهربان است.
چگونه راضی می شویم که به جویدن پاره های تن همدیگر روی آوریم و از این فعل خویش راضی و خوشنود باشیم! خوردن گوشتی که نه تنها گوشت بر انداممان نمی رویاند، بلکه سبب می شود تا در سرای واپسین، منزلگاهمان، آتشی باشد که بارها و بارها انداممان را طعمه خویش ساخته و در حرارت سوزان خود فرو ببرد...
غِیبَت به معنای بدگویی پشت سر دیگران، از گناهان کبیره‌ای که دین اسلام به شدت آن را نهی کرده است. قرآن این گناه را همچون خوردن گوشت انسان مرده توصیف کرده و در روایات گناه آن شدیدتر از زنا معرفی شده است. علاوه بر ارتکاب غیبت، گوش دادن به غیبت نیز حرام است. این گناه پایمال کردن حق الناس به شمار می‌آید؛ از این رو، بنابر برخی روایات، توبه از آن مشروط به گذشت کردن غیبت‌شونده است(مگر آنکه راضی کردن غیبت شونده دارای مفاسد و ضررهایی باشد). در روایات، برای غیبت آثار و عذاب‌هایی ذکر شده است؛ مانند این که پاداش اعمال صالح غیبت‌کننده به غیبت‌شونده منتقل میشود و گناهانِ غیبت‌شونده به غیبت‌کننده.
در اصطلاح علم اخلاق، غیبت آن است که در غیاب مسلمانی، به بیان آنچه نقلش مایه ناخشنودی او میشود بپردازند،(فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۵۵) خواه آن نقص در بدن او باشد یا در نَسب یا در صفات و افعال و اقوال او یا در چیزی که متعلق به او باشد مثل خانه، لباس و...(نراقی، معراج السعاده، ص۴۴۴)
غیبت بر چند قسم است:
- گفتن مستقیم یا با کنایه، نوشتن، با اشاره دست و پا. روایت است «زنی بر عایشه وارد شد چون بیرون رفت، عایشه با دست خود اشاره کرد که این کوتاه است. رسول خدا(ص) فرمود: غیبت او را کردی.»(مجلسی، بحار الانوار، ج۲، ص۲۲۴)
- اگر پشت سر دیگری مطلب دروغی بیان شود، گناهی مضاعف است که تهمت نام دارد: ترکیبی از دروغ و غیبت. همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، گناه این کار سخن‌چینی و نَمّامی است که جزو گناهان کبیره قرار دارد. اما بیان خوبی و کمال دیگران غیبت نیست.
غیبت علاوه بر سیاه کردن روح و روان انسان، محیط اجتماعی انسان‌ها را نیز آلوده کرده و برخلاف هدف دین، موجب نفرت و دشمنی انسان‌ها با هم خواهد شد، امنیت روانی را از بین برده و در عادی شدن و گسترش گناهان نقش ایفا می‌کند.
امام خمینی در کتاب ارزشمند چهل حدیث، آثاری چند برای غیبت مطرح کرده اند که عبارتند از: فاسد شدن ایمان و اخلاق در جامعه، رسوایی و بی‌آبرویی انسان در دنیا و آخرت، از بین رفتن قُبح معاصی و گناهان و در نتیجه افزایش فساد، برهم خوردن وحدت و محبت در اجتماع بر اثر دور شدن قلوب از هم، و...
*غیبت، دین مومن را نابود می کند: پیامبر(ص) می فرمایند:«الْغِیبَةُ أَسْرَعُ فِی دِینِ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ مِنَ الْأَکِلَةِ فِی جَوْفِه»( کافى، ج2 ، ص357 ، ح1) غیبت کردن در (نابودى) دین مسلمان مؤثرتر از خوره در درون اوست.
*غیبت، اعمال خوب انسان را برای خودش بی ثمر می کند: رسول گرامی اسلام(ص) فرموده اند:« یُؤْتَى بِأَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یُوقَفُ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَ یُدْفَعُ إِلَیْهِ کِتَابُهُ فَلَا یَرَى حَسَنَاتِهِ فَیَقُولُ إِلَهِی لَیْسَ هَذَا کِتَابِی فَإِنِّی لَا أَرَى فِیهَا طَاعَتِی فَیُقَالُ إِنَّ رَبَّکَ لَا یَضِلُّ وَ لا یَنْسى ذَهَبَ عَمَلُکَ بِاغْتِیَابِ النَّاسِ ثُمَّ یُؤْتَى بِآخَرَ وَ یُدْفَعُ إِلَیْهِ کِتَابُهُ فَیَرَى فِیهِ طَاعَاتٍ کَثِیرَةً فَیَقُولُ إِلَهِی مَا هَذَا کِتَابِی فَإِنِّی مَا عَمِلْتُ هَذِهِ الطَّاعَاتِ فَیَقُولُ إِنَّ فُلَاناً اغْتَابَکَ فَدُفِعَتْ حَسَنَاتُهُ إِلَیْکَ.»(جامع الأخبار، ص147) روز قیامت فردى را مى آورند و او را در پیشگاه خدا نگه مى دارند و کارنامه اش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بیند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمى بینم! به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مى کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام! گفته مى شود: فلانى از تو غیبت کرد و من حسنات او را به تو دادم.
*غیبت، شنونده و گوینده اش در یک حکم اند: امام على علیه السلام فرمودند: «اَلسامِعُ لِلغیبَةِ کَالمُغتابِ»(غررالحکم و دررالکلم ص 221 ، ح 4443) شنونده غیبت، مانند غیبت کننده است.
*غیبت، باعث عدم پذیرش اعمال خوب انسان می شود: پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «مَنِ اغْتَابَ مُسْلِماً أَوْ مُسْلِمَةً لَمْ یَقْبَلِ اللَّهُ صَلَاتَهُ وَ لَا صِیَامَهُ أَرْبَعِینَ یَوْماً وَ لَیْلَةً إِلَّا أَنْ یَغْفِرَ لَهُ صَاحِبُهُ»(بحارالأنوار، ج 72 ، ص 258، ح 53) هر کس از مرد یا زن مسلمانى غیبت کند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذیرد مگر این که غیبت شونده او را ببخشد.
*اگر غیبت کننده نتواند از غیبت شونده طلب بخشش کند، باید ضمن اصلاح گفته خویش درباره آن فرد، همواره برایش طلب عفو و بخشش بنماید: «کَفّارَةُ الاِغتیابِ أَن تَستَغفِرَ لِمَنِ اغتَبتَهُ»(امالى(طوسى) ص192) کفّاره غیبت این است که براى شخصى که از او غیبت کرده اى، آمرزش بطلبى.
*در امر غیبت شرایطی وجود دارد که با وجود مجموع همه موارد، عنوان غیبت تحقق پیدا می کند:
1. فردی که از او غیبت می شود در جمع حاضر نباشد.
2. آن سخن، عیب و نقص محسوب شود.
3. این عیب از عیوب پنهان باشد و هیچکس از آن مطلع نباشد.
4. فرد از شنیدن آنچه در موردش گفته می شود کراهت داشته باشد.
زیرا امام صادق(ع) فرمودند: «الْغِیبَةُ أَنْ تَقُولَ فِی أَخِیکَ مَا سَتَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ»(کافی، ج 2 ، ص 358 ، ح 7) غیبت آن است که درباره برادرت چیزى بگویى که خداوند آن را پوشیده نگه داشته است. «إِذا جاهَرَ الفاسِقُ بِفِسقِهِ فَلا حُرمَةَ لَهُ وَ لا غیبَةَ»(امالی(صدوق) ص 39) هرگاه شخص فاسق و گنهکار آشکارا گناه کند، نه حرمتى دارد و نه غیبتى؛ و امام کاظم(ع) فرموده اند: هر کس پشت سر دیگری چیزی بگوید که در او هست، ولی مردم نمی دانند، غیبت او را کرده است، و اگر در او نیست، به او بهتان زده است. (اصول کافی، ج۲، ص۳۵۸)
همانگونه که هرچه یک فرد، فاسق تر باشد، غیبت از او گناه محسوب نمی شود؛ هرچه شخصی پرهیزکارتر باشد، گناه غیبت از او نیز بزرگتر و عذابش سخت تر است.
همانگونه که سخن گفتن درباره یک گروه فاسق یا مجلس پرگناه، غیبت نیست؛ عصیان غیبت از یک جمع مذهبی یا جلسه پاک، عظیم تر و عذابش شدیدتر است.
چرا که آثار غیبت از یک جمع، به مراتب بیشتر و فراگیرتر از غیبت از یک فرد است، خصوصا آنکه آن جمع، جمع مذهبی باشد و گفته ما اندک تاثیر نادرستی بر ذهن دیگران بگذارد و آنها را نسبت به حضور در آن جلسه خوب و یا رابطه با آن فرد پاک، سست یا منع نماید، که در این صورت، عمل ما توأم با گناهی بسیار وسیع و چندلایه می شود و آثار بسیار بد و سهمگینی در دنیا و آخرت ما خواهد داشت.
بزرگی می گفت: اﮔﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ "ﻏﯿﺒﺖ" ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎﻧﮑﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺑﻤﺎﻥ ﺑرداشته ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﯿﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻭﺍﺭﯾﺰ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﻮﺍﻟﻤﺎﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ! ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻓﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻓﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵﺗﺮ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﻧﺪ؟؟؟
آری، ما برای حفظ اموالمان هم که شده حاضر به غیبت نمی شویم. ما راضی نمی شویم گوشت مرده برادران و خواهران دینی مان را بخوریم و از این کار به شدت اکراه و تنفر داریم. ما نمی توانیم از خیر پاداش اعمال خوبمان در روز سخت حساب و عرصه عظیم قیامت بگذریم و دو دستی همه سختی هایی که متحمل شدیم را به دیگران تقدیم کنیم... ما نمی توانیم، اما چگونه به غیبت کردن راضی می شویم؟؟!!
عالمان اخلاق برای ترک این گناه راهکارهایی چون تفکر در آیات و روایات مذمت غیبت و دقت در آنها، تفکر در مرگ، ترک زمینه غیبت، مراقبه و محاسبه بیان کرده‌اند. امام خمینی در کتاب گرانقدر چهل حدیث، بر اساس احادیث، دو راه علمی و عملی برای حل این مشکل اخلاقی ارائه می‌کند و می‌گوید که با عمل به این مسائل انسان می‌تواند از این گناه کبیره منزجر و متنفر شود:
راه علمی: تفکر در نتایج سوء این عمل که در احادیث بیان شده و سنجش آن با میزان عقل؛ برخی از آثار سویی که در احادیث آمده چنین است: رسوایی در میان مردم، افتادن از چشم مردم، ایجاد بغض عدوات در نفس انسان، دشمنی خداوند و ملائکه با غیبت کننده، خلود در آتش، انتقال حسنات غیبت کننده به فرد مورد غیبت، انتقال سیئات غیبت شونده به غیبت کننده و...
راه عملی: تربیت نفس برای خودداری از غیبت، مهار زبان، محاسبه و مراقبه
امید که با توکل به خداوند متعال و تلاش همه جانبه خودمان و توسل به حضرات معصومین(ع)، از خوردن گوشتهایی که منجر به سرطان وخیم ایمان و خوره عظیم تقوا می شوند، دست برداشته و از این سمّ مسموم کننده معنویت، آتش زایل کننده طراوت روح و طوفان ویران کننده عبادات، خلاص شویم و از بیماری شیطانی غیبت، شفایی عاجل بیابیم، ان شاءالله
یزدی
