اینکه رُشدت متوقف شده و یا به کندی صورت می گیرد، یک نشانه مهم و هشدار جدی است. این موضوع، چراغ خطری است که از معلوم نبودن دقیق مقصد، حکایت دارد... «ادامه مطلب»...
مقصدت را مشخص کن
مقصدت را مشخص کن؛ اینکه بدانی چه هستی، چرا هستی و به کجا میخواهی بروی، قطعا تو را زودتر از هرکسی به مقصد می رساند؛ حتی لاک پشتها هم هنگامی که بدانند به کجا می روند، زودتر از خرگوشها به مقصد می رسند…
اینکه رُشدت متوقف شده و یا به کندی صورت می گیرد، یک نشانه مهم و هشدار جدی است. این موضوع، چراغ خطری است که از معلوم نبودن دقیق مقصد، حکایت دارد.
آنها که مقصود آفرینش خویش را در نیافته اند از شناخت مقصد نیز عاجزند. تا ندانی چه هستی، از کجا هستی و چرا هستی، تلاشی در جهت هدف هستی ات نمی کنی.
بی جهت نیست که خدا شناسی با خود شناسی محقق می شود؛ چرا که خدا یعنی به خود آ.
تا به خودت نیایی، تا ریشه هایت را نشناسی، تا عمیقا درک نکنی که فلسفه وجودی تو چیست، هیچگاه دغدغه اوّلت تعالی روح و رشد معنویت و تکاپوی رسیدن به کمال نمی شود
برای همه چیز وقت می گذاری، خرج می کنی، جوش میزنی، رنج می کشی؛ الا معنویتت!
شکی نیست که کار باید برای خدا باشد؛ و اینکه کار برای خدا را باید بی چشمداشت مادی انجام داد؛ و اینکه مربیان امر تربیت نباید هدفشان کسب درآمد از انسان پروری باشد؛ و اینکه محفل و مجلس الهی نباید به نیت منفعت طلبی دنیاگرایانه بر پا شود؛ اما همه اینها نباید دلیل شود که ما برای خدا خرج نکنیم؛ نباید دلیل شود که ما حواسمان نباشد که برای رشد معنوی مان باید هزینه کنیم...
هر چه هزینه شکمت کنی، بزرگتر می شود اما بدرد آخرتت نمی خورد
هرچه هزینه لباست کنی، جسمت را زیباتر می کند اما برایت انسانیت و رشد معنوی نمی آورد
هر چه هزینه خانه دنیایت کنی، خانه آخرتی آباد برایت پدید نمی آورد
تاجر هم که باشی، زمانی موفق تری که از سرمایه ات نخوری و همیشه برای روز مبادا، اندوخته ای داشته باشی؛ تجارت معنوی حکم می کند برای روزی که هیچ کس بار دیگری را بدوش نمی کشد، اندوخته درخوری فراهم کنیم. «یَوْمَ لَا یَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ؛ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ»(الشعراء/88و89) «وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى»(انعام/164)
تا مقصدمان را نشناسیم، هضم این جملات برایمان ثقیل و دشوار است.
تا درد را حس نکنیم، نه به طبیب مراجعه میکنیم، نه برای بهبود دردهایمان دوندگی و هزینه می کنیم، و نه از طبابت طبیب و آثار دارو بهره ای می بریم
آنها که به خوبی دریافته اند، هدف از خلقتشان چیست، بیشترین دغدغه شان حرکت بر مدار این هدف مقدس است که اوقاتشان را بگونه ای دقیق برنامه ریزی کنند تا همیشه بهترین ساعات عمرشان صرف یادگیری علوم و اطلاعاتی شود که آنان را هرچه بیشتر و بهتر به معرفت نفس، شناخت دقیق تر خلقت و آگاهی کامل تر از مقصد آفرینش رهنمون گردد؛ و سرمایه های توانی، علمی و مالی شان را در اموری هزینه کنند که ایشان را به ثروت بی پایان، حقیقت ناب و قدرت لایزال جهان نزدیک تر نماید.
خوشا به حال کسانی که شوق رسیدن به مقصد و عشق وصول مقصود، وسعت نگاهی به آنان بخشیده است که بهترین اوقات، برترین اموال و والاترین ظرفیتهای مادی و معنوی شان را در راه مقدس سازندگی و تربیت انسان هزینه می کنند. خوشا به حال دوستداران حق و حقیقت و رهروان صادق و عاقل؛ آنها که به وجود دائم و پایدار خداوند قادر متعال، دل می‌بندند و برای او تلاش و جهاد همیشگی و خستگی ناپذیر میکنند و در راه او از نثار و ایثار جان، مال و دانایی دریغی ندارند و از بذل دارایی های مادی و معنوی خویش مسامحه نمی نمایند. همانها که به فرموده مولای متقیان امیرمؤمنان امام علی(ع)، دوراندیش اند و همواره به عواقب امور خویش نظر دارند «أَعْقَلُ النَّاسِ أَنْظَرُهُمْ فِی الْعَوَاقِب»، از هر پَستی و رذالتی به دور هستند «اعقل الناس ابعدهم من کلّ دنیّة»، از خردمندان پیروی می کنند «اعقل الناس من اطاع العقلاء»، از همگان مطیع تر نسبت به اوامر الهی و حرام و حلال خداوندند «اعقل الناس اطوعهم لِلّه» و از نزدیکترین افراد به محبوب و پروردگار خویش محسوب می شوند «اعقل الناس اقربهم من اللّه» (غررالحکم و دررالکلم، ص52)
خوشا به حال عاقلانِ عاشق؛ آنها که با شناخت مقصد، از زرق و برق دنیای ناپایدار، دل بریدند و در عرش اعلا منزل گزیدند و خود را به جایگاه اطمینان و مقام مستحکم یقین رسانیدند و به خوشنودی همیشگی رَبِّ کریمشان دست یافتند: «یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ؛ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً؛ فَادْخُلِی فِی عِبَادِی؛ وَادْخُلِی جَنَّتِی»(الفجر/27-30)
یزدی
