رسول خدا(ص) دست در گردنم انداخت و در حالی که مرا به سینه خود می فشرد به گریه افتاد و فرمود: «پدرم فدای تنهای شهید»... «ادامه مطلب»...
جانم فدای تنهای شهید. تار و پود هستی ناقابلم نثار تنهای شهید. وجود و موجودیتم به قربان تنهای شهید؛
آی امام تنها و شهیدم، صدبار اگر بمیرم و زنده شوم، شرمنده تو و فرزند تنهای غریبت هستم؛
لطفی کن و گردن نفس سرکشم را به ذوالفقار نگاهت بزن؛
عنایتی فرما و مرا عمار و سلمانِ امام زمانم کن؛ مرا زینب و معصومه ولیِّ عصرم کن؛
نخواه این دور بودنهای غمبار رقّت انگیز را؛
نخواه این گم شدنهای حضیض آفرین در کوچه های ظلمتکده دنیای بی شما را؛
بخواه سعید زیستن و شهید مردن را به عشق و باور عملی تو و فرزندان پاک و معصومت؛ ای ذکر تو، عبادت؛ فکر به تو، نجات؛ محبت به تو، سعادت؛ ایمان به تو، ولایت؛ راه تو، حقیقت؛ همراهی تو، شهادت: یا علی...
بخواه تا به اراده الهی، بخواهم حیات و ممات با تو و در راه خشنودی تو را که دردانۀ بی مثال خداوند عالم و آدم، نبی مکرّم اسلام(ص)، وجود مقدس خود و اجداد پاکش را فدایی تو آرزو می کرد: «بأبی الوحید الشهید»
چندین گزارش در منابع شیعه و اهل سنت وجود دارد که پیامبر اسلام(ص) عبارت «بأبی الوحید الشهید» و مشابه آن را خطاب به امیرالمومنین امام علی(ع) فرموده است:
1. عائشه نقل می‌کند: روزى على بن ابی‌طالب از رسول خدا(ص) اجازه ورود خواست، آن‌حضرت اجازه نداد. حضرت علی بار دیگر اجازه خواست، پیامبر(ص) فرمود: «ای على! بفرما». وقتی علی(ع) به داخل خانه آمد، رسول خدا(ص) برخاست و او را در آغوش کشید و پیشانیش را بوسید و فرمود: «پدرم فداى شهید، پدرم فداى تنهاى شهید»(1)
2. امام على(ع) فرمود: با پیامبر خدا(ص) در یکی از کوچه های مدینه قدم میزدیم. در طول مسیر به بستان سرسبزی برخوردیم، به آن حضرت عرض کردم: عجب باغ زیبایی است؟! فرمود: آری، زیباست، ولی باغ تو در بهشت، زیباتر خواهد بود.
از آنجا گذشتیم به باغ دیگری رسیدیم. باز گفتم: عجب باغ زیبایی است؟! فرمود: بله زیباست، اما باغ تو در بهشت زیباتر است.
به همین ترتیب با هفت باغ مواجه شدیم و هر بار گفتگوی بالا بین من و رسول خدا(ص) تکرار میشد، در پایان راه ناگهان رسول خدا(ص) دست در گردنم انداخت و در حالی که مرا به سینه خود می فشرد به گریه افتاد و فرمود:
«پدرم فدای تنهای شهید»
پرسیدم: ای فرستاده خدا! گریه برای چیست؟
فرمود: از حقد و کینه های مردم که در سینه ها نهان کرده و آنها را پس از من آشکار سازند: کینه هایی که ریشه در بدر و احد دارد و میراث از آن برده است آنها خونهای ریخته شده در احد را از تو طلب میکنند.
پرسیدم: آیا در آن روز دینم سلامت خواهد بود؟
فرمود: آری.
سپس فرمود: مژده باد بر تو: مرگ و حیات تو با من است (یعنی در دنیا آخرت با من خواهی بود). تو برادر من و وصی و برگزیده من و نیز وزیر و وارث من خواهی بود آنکه قرضهایم ادا کند و بر وعدههایم جامه عمل پوشاند، تو هستی.
علی! تو ذمه ام را بری سازی و امانتم را ردّ نمایی و بر سنت من، با ناکثین و قاسطین و مارقین پیکار نمایی.
نسبت تو با من، همچون هارون با موسی است.
تو مانند هارون در میان امت من هستی: قومش او را ضعیف شمردند و در اندیشه کشتنش برآمدند. بر ظلمی که از قریش بینی، شکیبا باش و بر همدستی آنها علیه خود، صبور باش....(2)
پی نوشت:
1) مفید، محمد بن محمد، امالی، ص 72، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1413ق و نیز ر.ک: ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج 2، ص 220، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق؛ ابن عساکر، على بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، ج 42، ص 549، بیروت، دار الفکر، چاپ اوّل، 1415ق؛ أبو یعلى تمیمی، أحمد بن علی، مسند أبی‌یعلى، ج 8، ص 55، دمشق، دار المأمون للتراث، چاپ اول، 1404ق؛ حموی شافعی، ابراهیم بن سعد الدین، فرائد السمطین، ج 1، ص 383، بیروت، مؤسسة المحمود، چاپ اوّل، 1400ق؛ سمهودی، جواهر العقدین فی فضل الشرفین، ج 3، ص 352، بغداد، مطبعة العانى، چاپ: اوّل، 1405ق.
2) کشف الغمه 7 ج 1، ص 96 به نقل از مناقب خورزمی؛ فضائل الخمسه، ج 3 به نقل از تاریخ بغداد و کمز العمال (به اختصار)؛ بحار، ج 28، ص 54؛ کتاب سلیم بن قیس، ص 65.
نجارشهری
