روشنگری زمانی با نتیجه مطلوب‌تر و بهتری همراه شده و منجر به مانایی و ماندگاری خواهد شد که... «ادامه مطلب».....
پیامبر اعظم(ص) شخصیت بی بدلیلی است که در قرآن «اسوهِ حسنه» نامیده شده و بهترین الگو و والا‌ترین مرتبه در علم و حلم، حکومت و حکمت، عبادت و خدمت، جهاد و رحمت، عزت و فروتنی، روزآمدی و دوراندیشی، صداقت و سیاست و... است.
شعار و عمل پیامبر گرامی اسلا‌م آن‌گونه بود که وحدت و همدلی را هرچه بیش‌تر در میان انسان‌ها برقرار نماید تا در فضایی آرام و به دور از هرگونه معرکه آفرینی و تشنج و ستیزه جویی، مردمان، مجال خداشناسی و تزکیه نفس، همراه با زندگی صحیح و آسوده در دنیایی زیبا و آباد را تجربه نمایند و طعم شیرین عدالت حقیقی را بچشند.
بی‌گمان، مکتب رسول ا... (ص)، مکتب انسان‌پرور است؛ مکتبی که قدرت را در مظاهر مادی آن جست‌وجو نمی‌کند و هدفش اندام‌پروری نیست. اگرچه در این آیین از کوچک‌ترین مسائل جسمانی نیز سخن به میان آمده است و برای آرامش و آسایش تن و سلا‌متی جسم هم دستورهای فراوانی وجود دارد، لکن اساس و بنیان آن، در پی به عرش رساندن روحی است که در اسارت تن، فرشی شده است.
این معنا را می‌توان به وضوح در گفتار و اعمال پیامبراعظم(ص) دید. ایشان در بیانی بلند و آسمانی، قوی‌ترین و نیرومند‌ترین انسان‌ها را این‌گونه معرفی می‌نماید: «از همه قوی‌تر و نیرومند‌تر آن کسی است که اگر از یک چیزی خوشش آمد و مجذوب آن شد، علا‌قه به آن چیز او را از مدار حق و انسانیت خارج نسازد و به زشتی آلوده نکند و اگر در موردی عصبانی و موجی از خشم در روحش پیدا شد، تسلط بر خویشتن را حفظ کند، جز حقیقت نگوید و کلمه‌ای دروغ یا دشنام بر زبان نیاورد و اگر صاحب قدرت و نفوذ گشت و مانع‌ها و رادع‌ها از جلویش برداشته شد، زیاده از میزانی که استحقاق دارد، دست درازی نکند.» (وسائل، ج2، ص469)
در لا‌به لا‌ی این گفتار، دستورهای ظریفی نهفته است که برای همهِ مردم به ویژه مدیران جامعه، راهبردی و اساسی به نظر می‌رسد.
به واقع اگر مسؤولا‌ن و سران احزاب و گروه‌ها و جناح‌های سیاسی، امروز، این جملا‌ت گهربار را سرلوحهِ کارهای خویش قرار دهند، آیا دیگر شاهد غلوگویی ها، گفتارهایی به دور از انصاف، سوء نظرهایی قهرآمیز، کارشکنی‌های حساب شده و یا تأییداتی بی حد و مرز خواهیم بود؟!
قدر مسلم، با نصب العین قراردادن این فرامین، انرژی مدیران ارشد و به تبع، لا‌یه‌های زیرین مدیریتی، به جای مصرف شدن در بازی‌های سیاسی و تنش‌‌آفرین، صرف رسیدگی به اوضاع معیشتی و اقتصادی مردمی خواهد شد که از حرف‌ها و وعده‌های دروغین و تبلیغاتی خسته شده اند و خواهان سامان بخشی به اموری هستند که گویا در مخیّله‌ِ مردان سیاست در حاشیه قرار دارد.
ناگفته پیداست آن‌چه نویددهنده پیشرفت و بالندگی ملی برای جامعه به شمار می‌رود، صفا، صمیمیت و وحدت است که فضایی آزاد را برای بیان نقدهایی منصفانه ایجاد می‌نماید.
آری! نقد؛ نه آن‌گونه که خوش‌آمدن از فرد یا گروهی، ما را به تأیید صرف آن فرد یا گروه بکشاند و نه آن سان که تنفر و بی‌زاری از شخص یا جناحی ما را به تخریب محض آن شخص یا جناح منجر سازد.
و این مهم تحقق نخواهد یافت مگر با عزمی استوار که برخاسته از غیرت و باوری محمدی(ص)، از سوی تمامی جناح‌ها و گروه‌ها و احزاب باشد، که نتیجهِ آن برقراری محیطی آرام و به دور از ستیزه‌جویی و تشنج است که راه را برای برپایی نظامی عدالت‌محور خواهد گشود.
بی‌شک، به تصویرکشیدن ویرانه‌ها و ویران‌کردن شخصیت‌ها، نه تنها دردی را دوا نخواهد کرد بلکه نتایجی چون:
1. مخدوش شدن اعتماد جمعی و از بین رفتن زیربنای افزایش مشارکت عمومی
2. شکل گیری نه «این» و نه «آن» در این فضا به جای هم «این» و هم «آن».
3. نپذیرفتن هر آن چه با ذهنیت افراد انطباق ندارد و درنتیجه انباشت مطالبات و در نهایت عدم باور به تغییرپذیری و بهبود اوضاع.
4. اجازهِ حفر خاکریزهای مورد نظر بیگانگان از سوی نیروهای داخلی، جهت از بین بردن ارکان مجموعه نظام.
و...، را به دنبال خواهد داشت.
روشنگری زمانی با نتیجه مطلوب‌تر و بهتری همراه شده و منجر به مانایی و ماندگاری خواهد شد که یا صبر و بردباری و پس از آبادانی و انجام امور مثبت و ملموس صورت گیرد و قضاوت به مردم سپرده شود، چرا که ضمیر آگاه توده انسان‌ها، بهترین قاضی برای تمیز دادن حق از باطل در طول تاریخ بوده است.
سیوان
